22 maja 1883 roku w przytułku św. Kazimierza pod Paryżem, stworzonym dla polskich sierot i weteranów, zmarł polski poeta i filozof Cyprian Kamil Norwid. Urodził się 24 września 1821 roku w mazowieckiej wsi Leskowie- Głuchach. Tylko pierwsze 20 lat życia spędził w rodzinnym kraju. Bo już od 1842 roku podróżował po Europie i Stanach Zjednoczonych, by w 1854 roku osiedlić się w Paryżu. Poznał tam najwybitniejszych Polaków m.in Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego czy Fryderyka Chopina. Jednak sam za swojego życia sukcesów nie odnosił. Żył w wielkiej biedzie, utrzymując się z nisko płatnych prac dorywczych. Czuł się niedoceniany i izolowany. Dwa miesiące przed swoją śmiercią, Norwid prosił swoją znajomą w liście do niej o to by przekazała innym, że C.K.N zasługuje na dwie rzeczy od Społeczeństwa Polskiego: to jest ażeby nie było dlań obce i nieprzyjazne. To są ostatnie słowa Wielkiego Polaka, które Norwid zamieścił w swoim ostatnim liście.
MOJA PIOSENKA
Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba
Podnoszą z ziemi przez uszanowanie
Dla darów Nieba...
Tęskno mi, Panie...
Do kraju tego, gdzie winą jest dużą
Popsować gniazdo na gruszy bocianie,
Bo wszystkim służą...
Tęskno mi, Panie...
Do kraju tego, gdzie pierwsze ukłony
Są - jak odwieczne Chrystusa wyznanie:
"Bądź pochwalony!"
Tęskno mi, Panie...
Tęskno mi jeszcze i do rzeczy innej,
Której już nie wiem, gdzie leży mieszkanie,
Równie niewinnej...
Tęskno mi, Panie...
Do bez-tęsknoty i do bez-myślenia,
Do tych, co mają tak za tak - nie za nie -
Bez światło-cienia...
Tęskno mi, Panie...
Tęskno mi owdzie, gdzie któż o mnie stoi?
I tak być musi, choć się tak nie stanie
Przyjaźni mojej!...
Tęskno mi, Panie...
Cyprian Kamil Norwid
